Hani bazen diyorsun ya, “Bir şeyler değişmeli.” İşte tam o anda karşıma çıktı bu oyun. Gates of Olympus. Adı bile bir değişik… mitoloji mi dersin, efsane mi… ama içinde acayip bir heyecan var. Bir başladım, sonra bi’ durdum… Sonra yine başladım. Olay bu işte. Zeus baba, ışıklar saçarak elinde çakan şimşeklerle indiriyor ne varsa. Bi’ tık mistik, bolca şanslı ve inan bana… içinden çıkmak zor.
Slot oyunlarına ön yargılıysan, seni anlıyorum bak. “Nasıl olsa hep kasa kazanır” kafası olur ya, haklısın da. Ama Gates of Olympus, yeminle başka. Yani anlatılmaz yaşanır klişesine sıkışmak istemem ama bu sefer mecburum.
Oyun başlıyor, tahta gibi semboller aşağı doğru kayıyor. Ama her şey sessiz. Ta ki Zeus sağ elini kaldırana kadar. “Hayda!” diyorsun içinden, çünkü ne zaman el kalksa bi’ şeyler olacak. O elektrik efekti var ya, hani çizgi film gibi değil, bildiğin gerçekmiş gibi… İşte o an, kalp bi’ tuhaf atıyor.
Yüksek çarpanlar dönüyor ekranda, 50x mi dersin, 100x mi… Ama Zeus verir mi? Belli değil. Ama işte burda da biraz inanç, biraz umut, biraz da şans giriyor araya. Ve Slotter sağ olsun, oyunun en temiz versiyonunu, kesintisizini sunuyor. Ne kasma var ne yavaşlama. Net akıyor.
Bak şimdi… Ben bu oyunu ilk kez bi’ internet kafede gördüm. Yan masadaki abinin ağzından şu kelime döküldü: “Yine vermedi la! Ama bu sefer alıcam onu!”
Merak ettim, yanına oturdum, izlemeye başladım. Bi’ 10 dakika geçti, abi döndü bana dedi ki: “Slotter’dan gir oğlum, uygulaması da var, hem çakma değil orijinal oyun.” Ve o gün başladı benim serüvenim.
Şimdi eve geliyorum, yemek hazır değilse Gates of Olympus açılıyor. Çünkü her spin bi’ umut. Kaybedince bozulmuyorum, çünkü sistem adil. Kazandığında bi’ anda ışık saçıyor ekran, sanırsın olimpiyat meşalesi evde yanıyor.
Oyunun olayı ne mi? Bi’ kere çarpan sistemi fena. 2x’le başlıyor, 500x’e kadar yolu var. Ama o renkli taşlar var ya, onlardan pat pat pat üçlü, dörtlü denk gelince… O kombinasyonlar…
Bir de şu var: herkes kazanamıyor çünkü sabırsızlık var. Bi’ 5 spin dönüyor, sonra pes. Oysaki Zeus sabırlıları sever, içten oynayanı daha da çok. Kural şu: inancını kaybetme. Slotter üzerinden bağlan, bi’ otur, kahveni al, şansını dene.
Ve unutmadan, oyunun müziği. Abi o ne güzel melodi ya… Arka planda sanki yunan mitolojisinin kalbi çalıyor. Ha bi’ de modlar var, turbo vs, kendini kaybediyorsun. Ama kontrollü oyna. Keyfi burada.
Bazıları için oyun, bazıları için umut… Benim için her şeyin ortasında, biraz keyif, biraz heyecan. Gates of Olympus seni içeri alıyor, oturtuyor, çayını veriyor. Sonra sana diyor ki, “Hazır mısın savaşmaya?”
Ben hazırım. Sen de hazır ol. Zeus bekliyor. Slotter‘dan gir, kapıları arala. Ve unutma, bazen şimşekler sadece korkutmak için değil… yolunu aydınlatmak için de çakar.
Bazen insanın içinden "şöyle tozlu bir kasabaya gideyim, kovboy olayım" falan geçiyor ya... işte tam…
Bazı günler vardır ya, insan ne kazanmak ister ne kaybetmek... sadece renkli bir dünyaya kaçmak…
Bak şimdi... "Wisdom of Athena" diyince aklına böyle entel dantel, felsefeli, düşünceli şeyler geliyor değil…
Yıldızlar, gökyüzü, pastel tonlar… ilk bakışta “bu oyun kesin romantik” dedirtiyor. Ama bi’ dakika! O…
İlk bakışta çocuk oyunu gibi. Köpekler var, kulübeler var, bir de o şapşal bakışlı pug…
Hani bazı oyunlar var, bakınca bile insanın tüyleri diken diken olur ya… İşte Gates of…